سالها تلاش كردم كه هموطنانم بپذيرند وصادقانه قبول كنند كه درخت موجود زنده اي است وچون در مقابل سرما، گرما،باد، باران، طوفان واكنش نشان مي دهد ونياز به آب وهوا وغذا دارددليل محكمي است بر اينكه بايد با او مانند يك موجود زنده رفتار كرد وبا شرح مختصري كه ذكر خواهم كرد دلايل كافي بر اين عرايضم خواهم آورد
1-    به وسيله موسيقي مي توان حضور زنده وتپنده گياهان را دريافت كه انشاء ا... در هفته آينده باذكر جزييات آن به صورت يك شماره مفصلا به استحضار خوانندگان خواهد رسيد
2-    كمتر باغداري سعي وكوشش نمود كه دريابد چرا وقتي درختي را دراسفند ماه در باغ از مكاني به مكان ديگر ويا از شهري به شهر ديگر منتقل مي كنند آن در خت در سال بعد ميوه نمي دهد

    باهزاران چشمه شهر اطلسی ها چه کردیم

زماني نه چندان دور آن زمان كه بيشتر با طبيعت دوست بوديم وخوبي هايش را قدر مي دانستيم وهرچه مي خواستيم از طبيعت مي خواستيم وآن نيز با آغوش باز تمامي نيازهايمان را برآورده مي ساخت چشمه هاي بسياري از دل خاك مي جوشيدند، به شوق سيراب كردن درختي،به شوق آب خوردن پرنده اي، به شوق وضو كرده اي بنده اي براي ستايش خدايش، به شوق شستن سيبي در دست كودكي، به شوق نگاه مادري كه دستانش را پرآب مي كند تا فرزندش بنوشد، به عشق نشستن پرنده اي كه از راه دور آمده ،به شوق كشاورزي كه كوزه اش را پرآب وتا شامگاه تشنگي اش را به در كند.

خبر دارد از درختركي كه در دهكده با موهاي پريشانش لب چشمه نشسته تا كوزه اش را پر كند فكر مرغابي هايي است كه دلشان لك زده براي آب بازي مي خواهند قطره هاي آب را چون شبنم به روي بالهاي سپيدشان بپاشند 

ای خدای خوب ومهربان چطور به فکر همه چیز بوده ای ؟ فکر کنم معنی خدایی همین باشد. اینکه هیچ چیز از قلم نیفتد ، همه چیز را طراحی کرده باشی ، همه چیز را دیده باشی ، جایی برای بهانه وچون وچرا نگذاشته باشی . تا می آیم از گرمای تابستان ناله کنم وبگویم دیگر نمی توانم این حجم از هوای گرم را تحمل کنم تو پاییز را می فرستی وبا این طراحی جذاب وفکر شده فکر پاییز را هم کرده ای . گفته ای نمی شود پاییز بیاید ودرخت ها قیافه شان عوض نشود ، که پاییز بیاید وکلاغ ها نباشند ، پاییز بیاید وبچه ها نروند مدرسه ، پاییز بیاید وهمه جا طلایی نشود ، باد هو نکشد ، نم باران نزند به شانه شاعران وبچه ها توی مهدکودک شعر پاییزه پاییزه برگ درخت می ریزه نخوانند . خدای من تا از سوز وسرمای زمستان ملول می شوم وپوشیدن لباسهای گرم مرا خسته می کند ودلم می خواهد در هوای ملایم وبهاری قدم بزنم ونفس عشق را با بهار تازه کنم فصل شکوفه زدن وروئیدن گل ها یعنی بهار را می فرستی وعجب خدای دقیقی هستی ومن چه خوشبختم که چهار فصل را زندگی می کنم .

همه موجودات خدا را ستايش مي كنند.آبزياني كه در آب شناورند ياپرندگاني كه درآسمان پرواز ميكنند وكوه ها را درمي نوردند ،درختاني كه سر به آسمان مي سايند وريشه هايشان به ژرفاي زمين فرو مي روند تسبيح خدا مي گويند. هرموجود زنده اي زندگي خودش را به زيبايي كل هستي پيوند مي زند واين گونه يكتاي بي همتا را ستايش مي كند. صداي حمد وتسبيح گلها وگياهان ، درختان ، زمين وآسمان را بايد شنيد وسجده آنان را مشاهده كرد، درختان با قطرات باران وضو مي كنند،صداي نيايش آنها به گوش ابرها ،خورشيد وماه هم مي رسد، اگر گوش كني زمزمه سبزترين آيه را در انديشه برگ مي شنوي .

حیات دوباره بخشیدن وجاری کردن جوشش زندگی در رگ وریشه های یک درخت ، برتن عریان خاک ، برجوانه شاخه ساران ، آبی که از سرمای زمستان لرزیده ویخ بسته ، جلوه ایست که طبیعت به رخ کشانده تا جمال حضرت دوست ، یکتا معبود بی همتا را به زیباترین تصویرها نمایان کند .اگر مرگ برگها وسبز شدن دوباره آنها نبود ، اگر فراغ از سبزی وچمن نبود ودیدار دوباره ای برای تازه شدن وجود نداشت ، زندگی دوباره برای ما انسانها معنا ومفهوم امروزش را از دست داده بود . اگر در اندیشه نوشتن جمله ای از طبیعت باشیم جمله ها متفاوت ونویسندگان فراوان خواهند شد وهیچ خواننده ای را یارای خواندن نخواهد بود وهیچ عمری را وفای سپری کردن چنین لحظاتی نخواهد شد وهیچ معلمی را توان آموختن این خط ها نخواهد بود وهیچ مکتبی را شان آموختن این درسها نبود وهیچ تابلویی را یارای به تصویر کشیدن زیبایی های خالق مصور نبود جز آن دفتری که خالق خود برگهایش را به نام فصل ها ورق می زند وهر ثانیه وهر لحظه اش عمریست از آموختن یک زندگی که حتی در کوچکترین برگها هم قابل مشاهده است نه با چشم ریز بین بلکه چشمی را می طلبد که اندیشه ای نیکو در سر ودلی زلال وصاف در سینه دارد . 

 عید آمدوما خانه خود را نتکاندیم                 گردی نفشاندیم وغباری ننشاندیم 

 من دانم وخونین دلت ای خسته کبوتر          سالی سپری گشت وتو را ما نپراندیم

طبیعت درتمام فصول مکتب درس است برای آنان که باچشم دل می بینند ، حتی بالهای یک پروانه هم پر از درس است ، اگر فکر کنی این کنده پیر هم برای تو درسها دارد . طبیعت همیشه یکپارچه شوق است برای رویاندن هرچه زیباییست . برای فرمان خداوند قادرمتعال ، برای شاد کردن انسان ،او که می گویند اشرف مخلوقات است .اما طبیعت همیشه نگران ویرانگری انسان است ، نگران نیازش نیست ، نگران طمع اوست . نگران قطع شدن درختان ،نگران شکستن شاخه ها ،نگران زیاد شدن کنده ها .طبیعت از انسان خسته شده اما نه ناامید از کارهایش . از ویرانگری هایش بیزار است اما باز هم انسان را دوست دارد ودر هرگوشه وکناری درشادی وناراحتی فکر درس دادن به انسان است وحکمت های خداوند را به زیباترین ورساترین شکل ها آموزش می دهد .هیچ وقت طبیعت نا امید از جوانه زدن وروییدن نخواهد شد. چون روح امیدواری هم مانند بسیاری از صفات خوب در کالبد طبیعت همیشه جاری است ، مخصوصا وقتی که دست یک انسان به نشانه محبت وقدردانی از نعمت های خداوند روبه آسمان می رود آن روز است که حتی تنه قطع شده پیرهم جوانه می زند واین جوانه ،جوانه امید است که می روید .